حضور زنان در استادیوم، پیروزی زنان یا خدعه رژیم؟

منتشر شده در کیهان لندن

مبارزات زنان در طول تاریخ برای به دست آوردن حقوق برابر رنج نامه ای است ملال آور و بسیار تاسف برانگیز است که انسان در قرن بیست و یکم باید در محدوده جغرافیایی خاصی هنوز باید مطالبی را به رشته تحریر در آورد که در عصر تمدن جزو بدیهیات فرض می شود و اینها در تعارض کامل با اسناد بین المللی هستند که بعضاً در ایران وفق ماده 9 قانون مدنی در حکم قانون ایران به شمار می روند از جمله اعلامیه جهانی حقوق بشر و البته بعضی با توجه به تئوکراتیک بودن رژیم حاکم بر ایران، مورد پذیرش قرار نگرفته اند از جمله کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان یا سند 2030 به لحاظ «خلاف شرع» بودن. با این وجود زنان در ایران برای به دست آوردن حقوق خود، با وجود جمهوری اسلامی، راهی بس دراز را در پیش دارند، با ذکر این نکته که پی شرط این مبارزه نخست پذیرش برابری زن و مرد توسط خود زنان است. به هر تقدیر، سخن در باب حقوق زنان بحثی بسیار مفصل و مطول است که مجالی دیگر می طلبد و در یک رشته مقاله جداگانه مفصلاً در خصوص حقوق زنان در ایران سخن خواهیم گفت و آنچه مورد بحث در این مجال کوتاه است مسئله حضور زنان در استادیوم می باشد.

هنوز داغ سحر خدایاری بر دلمان است و دختر آبی را فراموش نکرده ایم که تنها به این جرم که می خواست بازی تیم محبوبش را از استادیوم و از نزدیک تماشا کند دستگیر شده و نهایتاً منجر به خودسوزی و پرپر شدن این دختر جوان شد و با توجه به اینکه جوانان سرمایه انسانی یک کشور محسوب می شوند، می توان قائل بدین گردید که ایران از یکی از سرمایه های خود برای همیشه محروم شد، که البته این محرومیت ها کم نیستند و امثال مریم میرزاخانی بسیار از دست داده ایم، بدون آنکه رگ غیرتمان بجنبد. در زمان قاجار طبق آیات قرآن و فقه، زن که از اموال مرد به حساب می آمد و طبق آیه 223 سوره بقره زن کشتزار مرد محسوب می شد، زنها از هیچ حق مدنی و سیاسی برخوردار نبودند و حتی اجازه خروج از خانه را نداشتند. پس از به دست گرفتن قدرت توسط رضاشاه کبیر و انجام اصلاحات گسترده یکی از اقداماتی که در خصوصش سیاه نمایی بسیار می شود، موضوع کشف حجاب بود که در واقع با تفکرات آن زمان مردان و محرومیت جامعه از حدود نیمی از نیروی انسانی خود، عملی در خور ستایش است، چراکه راهی جز آن نبود و مخالفان کافی است نگاهی به حکام سایر کشورها در همان سالها حتی در اروپا و آمریکا بیاندازند. به هر تقدیر، زنان با این عمل راه خود را به جامعه باز شده دیدند و گرچه دلالان اسلام خواه ملایان در لباس آخوندی یا کراواتی هایشان مانند علی شریعتی، همواره سعی بر مانع تراشی داشتند، ایران در مسیر ترقی قرار گرفته بود و دستگاه قضا با یاری افرادی چون مرحوم داور پایه گذاری شده بود و قوانین وضع می شدند، اما آخوندها و از جمله مدرس با پافشاری فراوان تطبیق قوانین را با اسلام خواستار بودند، که البته مقتضیات زمان نیز اجازه سکولاریزه کردنقوانین را نمی داد، چه اینکه اصلاحات در همان حد نیز مخالفان بسیار داشت و نیازی به یادآوری فتواهایی چون حرام بودن دوش در حمام وگرفتن اسناد هویتی (سجلی) نیست.

در چند روز گذشته بسیاری به شوق آمدند که بالاخره موفقیت نصیب ایشان گشته و راه خود را به ورزشگاه ها باز کردند؛ نگارنده این سطور ضمن عرض تبریک به این عده که این دستاورد را بسیار مهم می دانند، نکاتی را در این خصوص یادآور می گردد تا بلکه فراموش نکنیم ما بر سر چه چیز مبارزه می کنیم. مبارزه زنان ایران برای حقوق برابر، ریشه و وسعتی به مراتب بیش از ورود به استادیوم یا آزادی پوشش دارد، در واقع،  وفق اصل بیستم قانون اساسی: «همه افراد ملت اعم از زن و مرد یکسان در حمایت قانون قرار دارند و از همه حقوق انسانی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با رعایت موازین اسلام برخوردارند»؛ پس آزادی هایی ممکن است به زنان اعطا شود برای حفظ قدرت توسط رژیم جمهوری اسلامی اما «با رعایت موازین اسلام» در نتیجه ریشه مطالبات را باید در جایی دیگر جست و هدف درستی را انتخاب کرد که این ریشه همین عبارتی است که در بالا آمد. در مقدمه قانون اساسی جمهوری اسلامی زیر عنوان «زن در قانون اساسی» آمده است: «در ایجاد بنیادهای اجتماعی اسلامی، نیروهای انسانی که تاکنون در خدمت استثمار همه‌جانبه خارجی بودند هویت اصلی و حقوق انسانی خود را بازمی‌یابند و در این بازیابی اصلی طبیعی است که زنان به دلیل ستم بیشتری که تا کنون از نظام طاغوتی متحمل شده‌اند استیفای حقوق آنان بیشتر خواهد بود. خانواده واحد بنیادین جامعه و کانون اصلی رشد و تعالی انسان است و توافق عقیدتی و آرمانی در تشکیل خانواده که زمینه‌ساز اصلی حرکت تکاملی و رشد یابنده انسان است اصل اساسی بوده و فراهم کردن امکانات جهت نیل به این مقصود از وظایف حکومت اسلامی است، زن در چنین برداشتی از واحد خانواده، از حالت (شیئی بودن) یا (ابزار کار بودن) در خدمت اشاعه مصرف زدگی و استثمار، خارج شده و ضمن بازیافتن وظیفه خطیر و پر ارج مادری در پرورش انسانهای مکتبی پیش‌آهنگ و خود همرزم مردان در میدان‌های فعال حیات می‌باشد و در نتیجه پذیرای مسئولیتی خطیرتر و در دیدگاه اسلامی برخوردار از ارزش و کرامتی والاتر خواهد بود.» یعنی از روز نخست موضع خود را نسبت به زنان اعلان کرده اند و حضور زنانی چون فرخ رو پارسا و فروغ را استفاده ابزاری دانسته اند اما زن را به مثابه دستگاه تولید مثل دانستن را استفاده ای معنوی دانسته اند. در مکارم الاخلاق حدیثی از پیامبر اسلامی نقل شده است که کرامت انسانی یی که اسلام برای زن قائل است را به خوبی مشخص می کند، ایشان می فرمایند: «به درستی که زن یکی از وسائل لذت و خوشی است؛ پس هر کس زنی گیر آورد، آن را ضایع نکند»! بگذریم از قرارداد ازدواج که در فقه از آن به «عقد نکاح» یاد می شود و نکاح در عربی طبق فرهنگ لغت المُنجد به معنای «سپوختن، جِماع کردن» آمده است.

تمام آنچه در بالا آمد صرفاً برای یادآوری این نکته اساسی است که ریشه مشکلات ما در ورزشگاه و حجاب نیست و اگر مبارزه ای در جریان هست، این مبارزه هدفی مشخص دارد که همانا رژیم جمهوری اسلامی است و اعطای آزادی هایی این چنینی که از حقوق بدیهی است، تازه آن هم با این شیوه قطره چکانی و از فیلتر رد کردن تماشاچیان زن که علی الظاهر اکثریت تماشاچیان زن حاضر «خودی ها» بوده و البته که از «خواهران اجاره ای» نیز استفاده شده است، ضمن مد نظر قرار دادن عده قلیلی از زنان شجاع از جمله برخورد با دختری که خواست یادی از دختر آبی کند، اما تنها راه رهایی و دست یابی به حقوق برابر توسط زنان براندازی و حذف رژیم جمهوری اسلامی و حذف اسلام از قوانین و سیاست یا به دیگر بیان گام برداشتن در جهت سکولاریزم است وگرنه اعطای حقوق حداقلی و به قول عامیانه «به مرگ گرفتند تا به تب راضی شوند» مشکل را از میان بر نخواهد داشت و به قول خمینی: «دلخوش به این مقدار نباشیم»! و البته فراموش هم نکنیم که در همین زمان عده ای از زنان علیه زنان حاضر در استادیوم تظاهرات کردند که  «ما را به استادیوم راه ندهید!» و صد البته انتخابات مجلس هم نزدیک است و نیازی به جماعتی دارند تا در پای صندوق ها به صف بایستند و به جمهوری اسلامی امکان ادعای مشروعیت را بدهند.

پاینده ایران

زنده باد آزادی

هوشمند رحیمی – 20 مهرماه 2578