تاجی که ملت از سر خود انداخت

در آستانه یک صدمین زادروز شاهنشاه آریامهر و پنجاه و دومین سالگرد تاج گذاری وی قرار داریم. علیرغم گذشت چهار دهه از درگذشت او و وقوع انقلاب ننگین 57 با خدعه و نیرنگ اسلامیون و طرفداران چپ، همچنان چه رژیم غاصب جمهوری اسلامی انیران و چه اپوزوسیون مخالف با طیف پادشاهی خواه، سعی در تخریب و تکرار دروغ هایی دارند که زمانی گفته اند و البته این ریشه در فرهنگ ما دارد که هرگز اشتباه خود را نپذیریم و پوزش خواستن بابت اشتباه را کوچک شدن خود بدانیم. نگاهی به بعضی از اقاریر چند تن از انقلابیون خالی از لطف نیست:

عزت اله سحابی (ملی – مذهبی): «برنامه های شاه به نفع ایران بود و ما آن زمان متوجه نمی شدیم و از روی کینه و عناد با آن ها دشمنی و مخالفت می کردیم.» اکبر گنجی: «ما دروغ می گفتیم، ما به دروغ می گفتیم حکومت شاه 150هزار زندانی سیاسی دارد. ما به دروغ می گفتیم حکومت شاه دکتر شریعتی را کشت. همه این دروغ ها را گفته ایم، آگاهانه هم گفتیم”؛ اسماعیل خوئی (شاعر، کمونیست سابق): «در پیشگاه ملت بزرگ ایران، از بدی هایی که در حق خانواده پهلوی کردم، صمیمانه عذر می خواهم. همچنین از شهبانو فرح، از شاهزاده رضا پهلوی، و خانواده پهلوی بارها و بارها معذرت می خواهم. لطفاً مرا ببخشید و حلالم کنید.»؛ محمد نوری زاد: «من یک پوزش خواهی بزرگ به پیشگاه رضا شاه بزرگ و فرزندش بدهکارم.» عمادالدین باقی: «آمار قربانیان دوره شاه دروغ بود، همه ساختگی و دروغ بود.»کیانوری (رهبر حزب توده): «محمد مسعود را ما کشتیم، همه جا شایعه کردیم و انداختیم گردن شاه» روح الله حسینیان (آخوند): «اگر قرار بر آباد کردن بود که شاه بهتر می توانست ایران را آباد کند.» مهدی هاشمی (از موسسان سپاه پاسداران): «شمس آبادی را کشتیم و انداختیم گردن ساواک و شاه» هاشمی رفسنجانی: «در زمان شاه من با پاسپورت ایرانی در اروپا هرکجا که دلم می خواست بدون ویزا سفر می کردم و کلی بهم احترام می گذاشتند.» محسن سازگارا (از بنیانگذاران سپاه پاسداران و عضو شورای گذار): «از “انقلاب” علیه شاه پشیمان هستم!» حمزه فراهتی (فعال سیاسی و دوست صمیمی صمد بهرنگی): «بهرنگی جلوی دیدگانم غرق شد و ما به دروغ گفتیم کار ساواک بوده.» عباس میلانی ( نویسنده و استاد دانشگاه): «ما به دروغ می گفتیم که شاه نوکر آمریکاست. من با سند در کتابم ثابت کردم که شاه برای منافع ملت ایران عملا در حال جنگ با دولت آمریکا و دولت های اروپایی به ویژه انگلیس بود. من ثابت کردم که دولت آمریکا و انگلیس بارها خواستند شاه را سرنگون یا ترور بکنند ولی موفق نشدند. من با مدرک ثابت کردم که شاه قدمی جز برای منافع ایران بر نداشت و ما انقلابیون به دروغ به او تهمت نوکری آمریکا زديم.»

به هر تقدیر عالم سیاست، عالم ایده آلیستی نیست و رئالیستی است. حقیقت این است که هیچ حکومتی خالی از ایراد نیست و نمی توان همه چیز را سفید یا سیاه دید، اما نکته مغفول مانده در اینجا این است که در تمام این سال ها، صرفاً به سیاه نمایی دوران پادشاهی دودمان پهلوی پرداخته اند و هرگز نکات مثبت را ذکر نکرده اند. بعضی ادعا می کنند: «اگر خدمتی هم انجام شده، وظیفه دولت بوده و نباید آن را ملاک دانست» اما این ادعا ایرادی بزرگ دارد، چراکه دودمان پهلوی نیز می توانستند مانند شاهان قاجار یا رژیم ملایان فقط به خود و منافع شخصیشان فکر کنند و ایران – اگر تا به امروز ایرانی مانده بود – هنوز ویرانه ای بود، که در زمان قاجار بود.

این روزها مردم میان اصلاحات و براندازی سرگردان مانده اند و گروهی که ادعای دزدیده شدن و مصادره انقلاب توسط خمینی را دارند، بیشتر طرفدار اصلاحات هستند و می گویند اگر ما انقلاب کردیم، اشتباه کردیم و حال نباید دوباره این اشتباه را تکرار کرد، پس تن به اصلاحات بدهیم. اما نکته قابل توجه این است که نظام شاهنشاهی ایران پیش از انقلاب 57، که بیشتر شبیه خودزنی یا خودکشی یک ملت بود، گرچه آزادی سیاسی و بیان به صورت نسبی وجود نداشت اما کشور رو به توسعه بود و ظرف مدت حدود 50 سال، کشور را از ویرانه ای در حال فروپاشی به کشوری تبدیل کرده بودند که مردم آن خود را با مردم کشورهای اروپایی مقایسه می کردند و آزادی های مدنی دست کم وجود داشت. سیاه نمایی در خصوص خدماتی چون کشف حجاب، یا مسکوت گذاشتن اصلاحات ارضی و یا انقلاب شاه و مردم (انقلاب سفید) و اصلاحاتی که در حال انجام بود، ایران را در مسیر ترقی قرار داده بود.

در چنین وضعیتی زیر ساخت ها و جنبه پذیرش نقد یا نظر مخالف و فعالیت حزبی در حال شکل گیری بود اما مشکل اینجا بود که همانند امروز، توهین را نقد معنا می کردند و نظر مخالف را با کلاً باطل می دانستند، احزاب نیز، اکثراً از کشورهای خارجی پشتیبانی می شدند و بیشتر اپوزوسیون بودند تا حزب فعال در کشور، مثلاً در کتاب «خواب آشفته نفت» اثر ارزشمند دکتر محمدعلی موحد آمده است که در زمان ملی سازی نفت، توده ای ها معتقد بودند نفت جنوب باید ملی شود و از دست انگلستان خارج شود ولی نفت دریاچه کاسپین باید متعلق به روسیه باشد! البته در باب اینکه آیا ملی سازی در آن زمان ضروری بود یا خیر در مجالی دیگر سخن خواهیم گفت و فقط در این میان اشاره به غرامتی که ایران ناگزیر از پردات آن به انگلستان شد و همچنین از دست دادن سهامش در شرکت بریتیش پترولیوم گردید، و باید متذکر شد که ایران و ونزوئلا دو کشوری هستند که تعیین کننده انواع قراردادهای نفتی هستند و برای مثال قراردادهای بیع متقابل (Buy Back) از ابداعات دوران پهلوی است که طی آن شرکت خارجی با هزینه خود، دست به اکتشاف، حفاری و تجاری سازی میدان نفتی، و ملزم به آموزش نیروهای ایرانی بودند و در ازای آن نفت برداشتی را برای مدتی با درصدی تخفیف خریداری می کردند.

از دیگر سوی تفاوت فاحش بل افحش محمدرضا شاه پهلوی، با رژیم جمهوری اسلامی در این است که زمانیکه شاهنشاه متوجه شدند مردم دست به انقلاب زده اند، نخست اعلام کردند که «صدای انقلاب شما را شنیده ام، بیایید همه به ایران فکر کنیم» و بعد برای جلوگیری از خونریزی هم میهنانی که دوستشان می داشت از کشور خارج شد اما جمهوری اسلامی معترضان را ولو خودی باشند «خس و خاشاک» و عده ای یاغی تلقی می کند و با دشمن سازی خیالی که تمام دنیا در خصومت با جمهوری اسلامی به سر می بررند، اقدام به سرکوب می کند و به قول خمینی که گفت: «بریزید این خون ها را» از ریختن خون هم میهنان خود هیچ واهمه ای ندارند، کما اینکه در طول انقلاب نیز بارها به اعتراف بسیاری از سران جمهوری اسلامی یا وابستگانشان مانند محسن رضایی یا عسگراولادی برای به پا کردن شور انقلابی میان مردم،  با فتوایی که از خمینی گرفته بودند، اقدام به تیراندازی و قتل مردم می کردند، یا نمونه بارز آن سینما رکس آبادان است که اقرار کردند چون در آبادان مردم به انقلاب نمی پیوستند دست به آن جنایت زدند.

کوتاه سخن اینکه، با دید درست و واقع گرایانه، نظام شاهنشاهی پهلوی، واجد تمام زیرساخت ها بود و اندکی زمان لازم بود تا اصلاحات کامل شود و همانطور که شاهنشاه در مصاحبه ای اعلام کرده بودند در زمان انقلاب ایران حدود 10 الی 15 سال زمان نیاز داشت تا تازه بتواند به دروازه های تمدن برسد، اما با وقوع انقلاب، واپس گرایی ها آغاز شد و تمام تلاش ها برای از میان برداشتن حداقل سکولاریسمی که وارد جامعه شده بود و رفته رفته در میان قوانین نیز داشت جای خود را باز می کرد، نه تنها عقیم ماند که بلا اثر شد.

با ذکر دو مثال قضاوت را بر عهده خوانندگان گرامی می گذارم که اکنون اصلاحات بهتر است یا براندازی؟ روزی ساختمان پلاسکو سر پا بود و قابل اصلاح، اما آیا اکنون می توان از اصلاح آن سخن گفت یا باید کلاً محل ساختمان را خالی کرده و با بنا نهادن زیرساخت صحیح ساختمان جدیدی ساخت؟  کشتی سانچی روی امواج دریا جولان می داد و اگر آسیبی به آن وارد می شد قابل اصلاح بود، اما اکنون که آن کشتی سوخته و غرق شده است آیا می توان سخن از اصلاح آن زد؟ درست است که براندازی جمهوری اسلامی و انقلابی دیگر، به نوبه خود آسیب هایی را به صورت اجتناب ناپذیر متوجه ما و میهن اشغالیمان می کند اما تنها گزینه موجود برای دستیابی به ایرانی آزاد و آباد است و کسانیکه دل در گرو مهر مام میهن دارند، این مهم را درک کرده اند و هرکس در غیر از این جهت حرکت کند، در راستای منافع جمهوری اسلامی گام برداشته است چراکه گفته اند دشمنِ دشمن، دوست است.

پاینده ایران

زنده باد آزادی

هوشمند رحیمی (وکیل دادگستری و حقوقدان) – 4 آبان ماه 2578