جمهوری اسلامی و ادبیات لمپنیسم

سالها گذشت و در سال ٢٠١١ كارآموز ساليسيترى در انگلستان شدم. آنجا نيز همين مسايل تكرار مى شد و نحوه دست به دست كردن كيف، از پله بالا و پايين رفتن، نحوه صحبت كردن و غيره را آموزش مى دادند. 
در ايران اما، هميشه جاى خالى قانون رفتار حرفه اى و اساتيدى مانند آنهايى كه در انگلستان و آمريكا داشتم را شديداً احساس مى كردم. 
تمام آنچه در بالا آمد امروز درسرم مداوم مى چرخيد، به يك دليل، آن هم مرض واگيردارى كه كشور ما بدان مبتلا شده است: ادبيات ديپلماتيك لمپنيسم! 
آقاى دادستان كل كشور و روساى ايشان هرگز حتى يك روز در عمرشان را در دانشگاه سر نكرده اند تا بدانند كه بايد رعايت شان و جايگاهى كه در آن قرار گرفته اند را بكنند. اما چهار دهه است كه مهم ترين اركان كشور را به دست اشخاصى داده ايم كه باور دارند همواره بايد «روضه خوانى» كرد و مخاطبانشان را افراد خام و ساده مى پندارند كه با هر ادبياتى هم كه سخن گويند، ايشان خوششان آيد، آيا اين زمان براى يادگيرى اين موضوع كه با چه ادبياتى و چگونه بايد صحبت و رفتار كرد كافى نيست؟ اين ادبيات و كاربست آن در منظر بين المللى آبروى كشورمان را برده است و در داخل، تنها سبب ساز سرخوردگى و تحميل فشار زياد بر مردم شده است. 
آقاى دادستان كل كشور، بهتر است به جاى اينكه به مسايلى بپردازيد كه در شان جايگاهتان نيست، مانند ممالك متمدن و مترقى كه مردم به نظام قضاييشان باور دارند، در پى به دست آوردن استقلال خود باشيد، كه مدعى العموم وابسته و جيره خوار نتيجه اش همين بى اعتمادى مردم است. بهتر است به جاى اينكه تهمت و افترا بزنيد، به بازپرسان و دادياران زير دست خود بياموزيد كه چگونه با ارباب رجوع برخورد كنن و صد البته اگر آن وكيل بانو كه فرموديد جرمى مرتكب شده بود، با جمع آورى ادله مكفى، در دادگاهى بى طرف محاكمه اش كنيد و الا بايد وفق ماده ٦٩٧ قانون مجازات اسلامى، محاكمه و محكوم شويد. 
والسلام